Italiaans in Den Haag

​Italiaans eten we, in Den Haag. Ik heb het restaurant gevonden in een top 10 van Italiaanse restaurants in een Elle van 3 jaar geleden. Online dat wel. Authentiek eten en op TripAdvisor zijn alle negatieve beoordelingen op zijn minst 5 jaar oud dus veel mis kan er niet gaan. Gereserveerd om 6 uur en als we binnenkomen is het al druk. Een internationaal gezelschap – en bediening – zo te zien. Of beter, zo te horen want de voertaal is een mengeling van Engels, Italiaans, Spaans en wat Nederlands. De tafeltjes staan dicht bij elkaar – het onze wiebelt wat en dat is altijd lichtelijk vervelend – en dus zitten ook de eters dicht bij elkaar. De buren ter linkerzijde van mijn disgenote houden het simpel; allebei een bord pasta dat voor een van hen te veel blijkt. Ze vertrekken snel. De Aziatische dames een tafel verder aan de rechterkant dicht tegen de buitendeur aan delen nog een tiramisu en vertrekken dan ook. Nieuwe gasten schuiven aan en wij hebben inmiddels bruschetta on the house voorgeschoteld gekregen, een fles rode huiswijn voor mevrouw aan laten rukken en een keus gemaakt. Direct naast ons ter rechterzijde zijn inmiddels een dame en heer neergestreken; Nederlands dat is zeker maar we komen er de gehele avond niet achter of ze getrouwd zijn, hun 2e of 3e afspraakje hebben of anderszins aan elkaar gelieerd zijn. We houden het maar op collega’s. Ter linkerzijde nemen een Franse dame en heer plaats, we zijn er redelijk zeker van dat het collega’s van elkaar zijn. Ook.
Wij delen inmiddels een anti-pasta en laten ons de polpo goed smaken. Niet spectaculair, wel lekker, al zit er veel aardappel in het gerecht en niet zo heel veel inktvis. Ter rechterzijde worden lasagne en de speciale pasta van de chef besteld; no mains. Aan de linkerkant daarentegen alleen een hoofdgerecht: voor beide gasten de ossobuco. Voor ons komt de ravioli door – huisgemaakt en erg lekker – alswel een enorme berg spagetti - in een grote parmesaanse kaas gewarmd en besprenkeld met truffel, het hele process gadegeslagen en gefilmd door mijn ega. Beide gerechten zijn goed, warm, comforting. De portie ravioli is net mooi en groot genoeg, de spagetti is veel en rijk in smaak en textuur. Maar – petje af – dit is hoe pasta hoort te smaken, simpel, warm, romig en vol van smaak.
Aan de tafel rechts heeft mevrouw inmiddels een tweede glas wijn besteld en wordt wat frivoler. Niet dat twee glazen indruk maken op mijn wederhelft die inmiddels over de helft van de fles rode huiswijn is. Ik drink zelf al dik een jaar niet meer, nog geen druppel. Aan de tafel rechts delen de disgenoten een fles pinot gris en werken zich rustig door de ossobuco met safraanrisotto. Het eten wordt echter veel heen en weer geschoven op de borden en het vlees wordt nog net niet mishandeld. Vreemd hoe sommige mensen hun bestek hanteren.  
Voor mij wordt ook een risotto met ossobuco geserveerd en mevrouw krijgt een medium rare fileto dello chef die echt fabuleus is. Prima vlees, klaargemaakt zoals het hoort met wat gegrilde groentjes en aardappels als garnituur. De ossobuco is mals, gaar maar niet te en gewoon zoals het hoort te zijn, de risotto zou wat mij betreft iets minder ‘al dente’ en iets romiger en ‘kaziger’ mogen zijn. Is dat een nederlands woord trouwens? ‘kazig’?
Al met al een mooie maaltijd, iets te veel eten, maar dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat weinig mensen een full blown three course dinner doen maar het simpel houden bij een of twee gangen.
Aan de tafel links is de ossobuco verorberd en wordt het staartje wijn geprefereerd in plaats van dessert. Ter rechterzijde echter wordt een shared dessert besteld. Door mevrouw, enigzins tot verrassing van haar tafelgenoot die zo te zien zelf wat wilde kiezen; het leidt niet tot discussie zo te zien.
Wij slaan het dessert over en hobbelen terug naar de auto. Het regent niet meer.